Brandweer Nederland en de Nederlandse Brandwonden Stichting starten dit jaar weer een campagne om mensen te waarschuwen voor koolmonoxidevergiftiging.

Uit een enquête van de stichting blijkt dat 85 procent van de mensen denkt geen risico te lopen op een koolmonoxidevergiftiging. En een derde weet niet hoe ze een koolmonoxidevergiftiging kunnen voorkomen. Volgens de stichting en de brandweer een zorgwekkende uitkomst.

Ronald Breugem en zijn gezin liepen vorig jaar een koolmonoxidevergiftiging op en overleefden deze ternauwernood. Ze proberen nu met hun eigen verhaal anderen te waarschuwen. “Het is een grote nachtmerrie als dit je overkomt.”

Doffe klap

Het is oktober vorig jaar als Ronalds vrouw Monique misselijk wordt tijdens het douchen. Ze denkt dat ze een griepje te pakken heeft. Nadat ze haar dochter naar hockey heeft gebracht, duikt ze haar bed in om te gaan slapen. “Ik had mijn dochter opgehaald van hockey omdat mijn vrouw zich niet lekker voelde,” vertelt Ronald. “Kort nadat mijn dochter is gaan slapen, hoorde ik een doffe klap boven. Mijn dochter was van haar bed gevallen en zag er verstijfd uit.”

Koolmonoxidevergiftiging

Hij belt de hulpdiensten en probeert in de tussentijd zijn vrouw te wekken om haar te informeren over hun dochter. Ze wordt niet wakker. “Ik heb toen weer de hulpdiensten gebeld en toen werd duidelijk dat koolmonoxide mogelijk de oorzaak zou zijn.” Bij aankomst wordt dat vermoeden bevestigd door de brandweer. “We zijn met z’n allen naar het ziekenhuis gebracht om te kijken hoeveel koolmonoxide er in ons bloed zat.”

Onder narcose

Ronald komt er goed vanaf, maar Monique blijft de hele nacht onder narcose. “Het was nog maar de vraag of ze als kasplantje wakker zou worden. Dat waren de tien ergste uren van mijn leven.” Monique is er uiteindelijk goed vanaf gekomen. Zijn dochters mochten na een paar uur aan de zuurstofmaskers te hebben gelegen, ook weer naar huis.

Tussen de oren

Na het incident heeft het gezin alles aangepast in huis. “Er zijn een nieuwe cv-ketel en melders geplaatst, maar het blijft toch tussen de oren. Mijn dochters zijn nog steeds angstig. Het kost daarom ook wel weer wat tijd om hun vertrouwen in het huis terug te krijgen.”

Bron: Hart van Nederland